Ο αφελληνισμός της ιστορίας μας
«Ενώ η χώρα μας σήμερα σφαδάζει πιασμένη στα δίχτυα ενός Οικουμενικού Εφιάλτη, που μας προέκυψε αιφνιδιαστικά και ύποπτα, με Έλληνες υπεύθυνους και ευρωπαίους εισαγγελείς, έχει ήδη προετοιμαστεί μεθοδικά η οριστική και τελεσίδική αποδόμησή μας ως Λαού, Πατρίδας και Έθνους από δυνάμεις ισχυρές κι ανελέητες, που ενώ προχωρούν καταστρέφοντας Αξίες, Παραδόσεις, Ήθη και κάθε είδους ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τις έννοιες «Ελλάδα», «Έλληνες»,»Ελληνικότητα», ο λαός μας δε βλέπει, δεν ακούει, δεν αντιλαμβάνεται και δε γνωρίζει (ή και δε θέλει να γνωρίζει και προπαντός οι ταγοί του). Αλλά κοιμάται ύπνο βαθύ και μακάριο, έως ότου ξυπνήσει και συνειδητοποιήσει απότομα ότι δεν είναι πια ο ίδιος, αλλά κάποιος άλλος. Είτε είναι συστατικό ενός άοσμου και άχρωμου πολτού, είτε μονάδα απρόσωπη, μοναχική κι αδύναμη, θάμνος ξερός και ασήμαντος, χωρίς ρίζες και χώμα, ένα θλιβερό φρόκολο, παιχνίδι στον άνεμο που προκαλούν οι δυνάμεις της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης…» .
(Mίκης Θεοδωράκης 19-1-2010. Από το περιοδικό «Επίκαιρα»).
«…Το σημαντικότερο εθνικό πρόβλημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει , είναι η αποκάλυψη και καταγγελία στον ελληνικό λαό των κύκλων, ομάδων και οργανώσεων, που σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς επιδιώκουν την κατεδάφιση της ελληνικότητας. Αποβλέπουν στην αποδιοργάνωση της συνοχής του ελληνικού έθνους ξεκινώντας από την παραμόρφωση ιδιαίτερα της σύγχρονης ιστορίας μας- πριν, κατά και μετά την Επανάσταση του 1821- και την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού, παραδοσιακού και σύγχρονου. Έχουν διεισδύσει μέσα στους πλέον σημαντικούς και ευπαθείς τομείς της κοινωνικής μας ζωής, όπως η παιδεία, η εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ, καθώς και στους κομματικούς χώρους… Η καλλιέργεια του πατριωτισμού αποτελεί σήμερα τη μοναδική απάντηση, ώστε ο λαός μας να μπορέσει να αποκρούσει ενημερωμένος, ενωμένος και άγρυπνος αυτό το σατανικό σχέδιο, ξεσκεπάζοντας και απομονώνοντας τους εχθρούς του, όποιοι κι αν είναι και όπου και αν βρίσκονται. Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας».
(Mίκης Θεοδωράκης 21-12-2009. Από το περιοδικό «Τρίτο μάτι»).
Σε λίγες ημέρες η πατρίδα μας εορτάζει τη επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, που σημάδεψε την ιστορική μοίρα των Νεοελλήνων. Κι είναι μια ευκαιρία να ψηλαφίσουμε τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου, να ανιχνεύσουμε πάθη και λάθη και με στοχασμό και περισυλλογή να αναλογιστούμε τι εντέλει φτιάξαμε με τη λευτεριά που μας έδωσαν οι πρόγονοί μας. Αυτοί που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα τα υψηλότερα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Στο Ζάλογγο οι περήφανες Σουλιώτισσες τραγουδούν τη ζωή σέρνοντας στα βράχια το χορό του θανάτου. Στην Αλαμάνα ο Διάκος και στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας ξεφτιλίζουν τη βία και τη λογική των αριθμών και των συσχετισμών. Το μαρτυρικό Μεσολόγγι, μήνες στον τάφο του κλεισμένο, φορώντας για σάβανο το ράσο του δεσπότη του θάβεται ολοζώντανο. Η ολόμαυρη ράχη των Ψαρών και της Χίου σκορπίζει τη φρίκη και τη ντροπή στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Και στο τέλος αυτήν την αγορασμένη πολύ ακριβά σε δάκρυα και αίμα ελευθερία τους τη χάρισαν τόσο φθηνά σε πολλούς προστάτες, που αλίμονο, υποχρεώθηκαν στο τέλος να ευγνωμονούν. Στα χρόνια που πέρασαν ζήσαμε το 1922, προδομένοι, τη μεγάλη καταστροφή, αλλά 18 χρόνια αργότερα ταπεινώσαμε τον έως τότε ανίκητο Άξονα, την ώρα που οι φίλοι και γείτονες παρέμεναν επιτήδεια ουδέτεροι. Και σήμερα, στον καιρό των «κατασκευασμένων» Μπραΐμηδων και Κιουταχήδων, οι ίδιοι τότε και σήμερα ισχυροί της γης, πάντοτε επιλήσμονες, ανιστόρητοι και πλαστογράφοι της ιστορίας αχαριστεύονται ακόμα προκλητικά το γένος το ελληνικό. Το όνομα της Μακεδονίας είναι στον αέρα, η Θράκη είναι ένα φυτίλι που περιμένει μια σπίθα για να ανάψει και το Κυπριακό οδεύει προς φιλοτουρκική λύση. Μας γυρίζουν την πλάτη σ΄αυτές τις δύσκολες για την πατρίδες ώρες, για τις οποίες αναμφισβήτητα φταίμε κι εμείς .
Συμμεριζόμενος τα λόγια του συνθέτη της Ρωμιοσύνης θαρρώ ότι είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρα, τώρα που στη χώρα μας απλώνει τα δίχτυα της η «παγκοσμιοποίηση», την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο διογκώνεται το κύμα της πατριωτικής αφύπνισης των λαών. Γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας να αποδομηθεί η έννοια της εθνικής ταυτότητας και της ελληνοχριστιανικής παράδοσης μέσω της εκπαίδευσης. Πανεπιστημιακοί καθηγητές αλλά και αγράμματοι και ανιστόρητοι, ευτυχώς ελάχιστοι, εκπαιδευτικοί προσπαθούν να μας πείσουν για τον αρνητικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία της εθνοκεντρικής εκπαίδευσης στα σχολεία μας. Λένε ότι οι έννοιες «έθνος», «πατρίδα», «πατριωτισμός» πρέπει να απαλειφθούν από τα σχολικά εγχειρίδια. Έργο που σιγοντάρουν και διεκπεραιώνουν, σκόπιμα ή μη, κάποιοι «πολιτικοί» και «δημοσιογραφικοί» κύκλοι. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, συστηματικά επιχειρείται από «διανοούμενους» και «διεθνιστές» η αποσιώπηση ή παραποίηση των ηρωικών στιγμών της νεότερης ελληνικής ιστορίας και η αποκοπή του νεοελληνικού κράτους από τη συνέχεια του ελληνισμού. Ο ξεριζωμός της Σμύρνης το 1922 εμφανίζεται ως «συνωστισμός» στην προβλήτα της, το Κρυφό Σχολειό, οι θυσίες και τα ολοκαυτώματα του 1821 παρουσιάζονται ως δήθεν μύθοι και εφευρήματα του 19ου αιώνα. Η Τουρκοκρατία «εξωραΐζεται» ενώ η συμβολή της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, στην ελευθερία και τη δημοκρατία υποβαθμίζεται προκλητικά.
Η εθνική αφύπνιση είναι χρέος και καθήκον προς την πάνω από 3.500 χρόνων ιστορία μας. Σαφώς είμαστε και πρέπει να είμαστε πολίτες όλου του κόσμου. Στο όνομα όμως της «πολυπολιτισμικότητας» κινδυνεύουν να αφανιστούν ή να αφομοιωθούν παραδοσιακά και ιστορικά έθνη. Γι αυτήν δεν υπάρχει «πόλη», με την έννοια έθνους-κράτους- πατρίδας, παρά μόνο «πολίτες». Δεν υπάρχουν συλλογικά δικαιώματα, παρά μόνο ατομικά. Δε συμμεριζόμαστε κραυγές πατριδοκαπηλείας, λαϊκισμού και ρατσισμού, αλλά αντιτιθέμαστε στον καθένα που επιχειρεί να δολοφονήσει την εθνική μνήμη, να κατεδαφίσει την ελληνικότητα και να μηδενίσει τη συμβολή της Ελλάδας στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι. Ακόμα και στις ΗΠΑ, την κατεξοχήν ίσως πολυπολιτισμική κοινωνία, κάθε πρωί σε όλα τα σχολεία οι μαθητές δηλώνουν πίστη στη σημαία και σε ένα έθνος υπό τη σκέπη του Θεού. Γύρω από αυτό το τρίπτυχο (έθνος-σημαία-θεός) χτίζεται μια τεράστια προπαγανδιστική προσπάθεια (χολιγουντιανές ταινίες, κόμικς κ.ά.) και η αστερόεσσα εκφράζει τη συνοχή και τη συντήρηση ενός έθνους - μωσαϊκού λαών και πολιτισμών. Καλό θα είναι αυτό να γίνει μάθημα στους πνευματικούς και -προπάντων - πολιτικούς ταγούς μας και να αντιληφθούν ότι όσο περισσότερο ενδοτικοί είναι τόσο αναλώσιμοι θα είναι στο μέλλον. Κι ας μην λησμονούν ποτέ τα σοφά λόγια του μεγάλου Μακρυγιάννη:
« Ο Θεός εμάς τους Έλληνες μας έκανε πάντοτε ολίγους. Όλα τα θεριά πολεμάνε να μας φάνε και δε μπορούνε, τρώνε από εμάς αλλά πάντα μένει και μαγιά. Κι όταν οι ολίγοι αποφασίσουν να πεθάνουν για αυτήνη την πατρίδα, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν».